Het valt me op dat heel wat vrouwen, zowel jonge als oudere, in de dochterrol blijven hangen, waardoor ze niet tot een vervullend eigen leven komen. Vaak zijn ze zich niet eens bewust dat dit thema speelt. “Hoezo? Ik lijk in de verste verte niet op mijn moeder, toch?” Of: “Het is toch normaal dat ik dit voor mijn ouders of moeder doe?”
We zijn vaak loyaler aan onze ouders en specifiek aan onze moeder dan we beseffen. Die loyaliteit maakt dat we vaak een leven leiden vanuit die dochterrol en niet vanuit het volle potentieel van vrouw zijn. Niet vanuit die zelfstandige en volwassen vrouw, die naast dochter ook partner is, en vriendin, en collega, en minnares, en zoveel meer aspecten van vrouw-zijn.
Alleen al dit besef opent een deur in jezelf waardoor je weinig of niet ontwikkelde aspecten van je persoonlijkheid kan gaan ontdekken en vormgeven. Waarom verlang je nog steeds bevestiging van je ouders? Hoe kan je het verlangen naar die bevestiging een stuk loslaten? Welke concrete dingen doe je in je leven vanuit dat onderlinge verlangen om loyaal te zijn aan je moeder, of aan bestaande familiecodes? En hoe zou je deze codes een stuk kunnen doorbreken? Welke stukken van jezelf komen daardoor vrij?
Ook mannen blijven soms in de rol van zoon hangen, waardoor ze de neiging hebben om hun partner in de moederrol vast te zetten. Ze worden niet volwassen in hun relatie en zetten zich niet neer als man naast een vrouw. Als je als man de neiging hebt naar een vrouwelijke therapeute te stappen, besef dan dat je mogelijk je moeder opzoekt en onvervulde moederstukken op je therapeut zal projecteren. Ook voor mannen is het loskomen van de verwachtingen van hun moeder of vader uiteraard een bijzonder waardevol parcours. Zelf zou ik mannen in dat geval aanraden naar een mannelijk therapeut te stappen, om hun manbeeld onder de loep te nemen.
