We hebben graag alles onder controle. Ook onze emoties. Vaak ervaren we emoties als een teken van zwakte. We hebben niet geleerd om ermee om te gaan, eerder om ze te negeren of te verdringen. Nochtans verschijnen ze met een boodschap. Meer nog, emoties zijn onze bondgenoten die ons helpen beslissingen te nemen die goed voor ons zijn. Verdriet laat ons weten dat we ons ergens niet in gezien of gehoord voelen, woede dat ergens een grens is overschreden, enz. Door onze emoties te negeren, negeren we belangrijke signalen van ons lichaam of onze geest die ons vertellen wat we nodig hebben, waar we aan toe zijn. Iets in ons – wat we niet meteen door hebben – wil gehoord, gezien of erkend worden.
Het kan nuttig zijn om onze gevoelens niet overal en altijd te uiten. Zoals de Amerikaanse auteur van De kracht van kwetsbaarheid, Brené Brown ons leert, moet een ander onze kwetsbaarheid ook in zekere zin ‘verdienen’. We mogen onszelf verzekeren dat onze emoties door de ander ontvangen en niet misbruikt zullen worden. Maar in se zit er een enorme kracht in die kwetsbaarheid, als we naar onze emoties luisteren en ernaar gaan handelen om onszelf te geven wat we nodig hebben.
Zelf ben ik in mijn eigen leven in het bijzonder bezig geweest met vuur en water, de kracht van woede en verdriet. Ik ken de ingehouden woede, het taboe dat erop zit, zeker bij vrouwen. En ik ken ook het verdriet dat vrouwen collectief dragen, en dat in vele lagen verkend kan worden. Bij mij zijn emoties veilig, omdat ik hun functie zo waardeer.
Ik kan je dus alleen maar aanmoedigen om je emoties weer te leren voelen, onderscheiden, waarderen en te luisteren naar wat ze je werkelijk willen komen vertellen. Ze te zien als kracht en niet als ondermijners. En ze in je voordeel te gaan gebruiken.
